ကုန္းေဘာင္ ဘႀကီးေတာ္ ဘုရားလက္ထက္၌ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္သ
ည္ နႈတ္နည္းသည္။ သမာဓိအရာ၌ လက္ဖ်ားခါရ၏။ ေက်ာင္းဒ
ါယကာ မင္းနွင့္ မိဖရားကိုပင္ စကားအပိုမေျပာ။ အခ်ိန္ရွိသ
ေ႐ြ႕ သူစာသူ ၾကည့္ေနတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ မည္သူ႔ကိုမ်ွ စတင္
၍ နႈတ္ဆက္ျခင္း၊ ေမးျမန္းျခင္း အေလ့မရွိ။ တစ္ေန႕
ဦးေပၚဦးသည္ ထိုအေၾကာင္းကိုၾကားသျဖင့္
" ...က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သြားၿပီး စကားေလ်ွာက္ထားမယ္..ၾကည့္ေန
က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ႐ြန္း႐ြန္းေဝေအာင္
စကားျပန္ေျပာမွာဗ်" ဟူ၍ ေျပာဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ဦးဗု
ဓ္ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းသို႔ သြားပါေလေတာ့၏။
ဆရာေတာ္အပါးသို႔ ေရာက္ေလေသာ္ ေျပာစရာမရွိ ေျပာ
စရာစကားက္ိုရွာရင္း အနီးအပါးရွိ ေရကန္ႀကီးကို ျမင္လိုက္
ရကာ...
" ေဟာဒီေရကန္ႀကီးဟာ အေတာ္ေလး ေကာင္းလွပါလား ဘုရ
ား"
" ေအးေကာင္းတယ္"
" ေရကလည္း သိပ္ကိုၾကည္ေနတာပါပဲလား ဘုရား"
" ေအး ၾကည္တယ္"
"ဒါထက္ ဒါထက္ ဒီေရကန္ႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား နက္ပါသလဲ ဘု
ရား"
" ငါမသိဘူး"
" ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းျဖစ္လို
႔ နီးတဲ့အတြက္ သိလိမ့္မယ္ အထင္နဲ႔ ေလ်ွာက္ထားမိတာပါ ဘုရာ
း"
" ဒီမွာ ဒကာ၊ နီးတိုင္းသာသိရမယ္ဆိုရင္ ဒကာရဲ႕ နႈတ္ခမ္း
မွာေပါက္ေနတဲ့ နႈတ္ခမ္းေမြး အပင္ဘယ္နွစ္ပင္ရွိမလဲ"
" ဒါ...ဒါေတာ့ သတိမထားမိလို႔ မ...မသိေၾကာင္းပါဘုရာ
း"
" ေအး....ဒကာႀကီးရဲ႕ နႈတ္ခမ္းမွာေပါက္ေနတဲ့ အေမြး
ကိုေတာင္ ဘယ္နွပင္ရွိမွန္းမသိရင္ က်ဳပ္ဘည္း ေရကန္ရဲ႕ အနက္ကိုမ
သိနိုင္ဘူး..သြားေတာ့..."
" တင္ပါ့့...ဘုရား"
သို႔ျဖင့္ ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဦေပၚဦးလည္း မသက္မသာ ခံစား
ရၿပီး လာလမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္ခဲ့ရေလသတည္း။
No comments:
Post a Comment