ခင္ဦးစား ဦးခ်စ္ညိဳကား ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ သင့္ျမတ္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္
မြန္မ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ပူးေပါင္းခဲ့ေသာ္လည္း အင္းဝပ်က္စဥ္က သူသည္
မိမိအပိုင္စားရရာ ခင္ဦးနယ္သို႔ျပန္ကာ မင္းေလာင္းတစ္ဦးအေနျဖင့္
တပည့္ေနာက္လိုက္မ်ား သိမ္းသြင္းေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးခ်စ္ညိဳသည္
သမိုင္းဝင္တေဘာင္အရ မင္းေလာင္းကား မဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမွာ ”ဖိုသံုးဖို
တစ္ဖိုမီးေတာက္မည္” ဟူေသာ တေဘာင္စာအရ (၁) နဂါးဗိုလ္မွ ေရႊနဂါး (၂)
မုဆိုးဖိုမွ ဦးေအာင္ေဇယ် (၃) မတၱရာအုတ္ဖိုမွ ေကြ႔မင္းဂုဏၰအိမ္ တို႔ကိုသာ
ရည္ညႊန္းသည္။
ထိုတေဘာင္သည္ အင္းဝမပ်က္ခင္ လြန္ခဲ့ေသာ၁၀ႏွစ္ကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ အင္းဝပ်က္ေသာအခါ ျမန္မာအရာရွိအရာခံမ်ားသည္ ထိုဖို(၃)ဖိုထံ ႀကိဳက္ရာေရြးခ်ယ္ ပါဝင္ၾကသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳကား တေဘာင္၌ မပါဝင္ေသာ တသီးပုဂၢလမင္းေလာင္းဟု ဆိုရေပမည္။ အလားတူ မုဆိုးခ်ံဳမွ ဦးတြန္ကလည္း မင္းေလာင္းျပိဳင္ပြဲတြင္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲလိုသည္။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္မွေဆးပညာေလ့လာဆည္းပူးျပီး အျပန္တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရာမွ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ ဘုန္းလက္ရံုးကို ရိုေသေသာေၾကာင့္ တစ္စင္မေထာင္ေတာ့ပဲ ေနာက္လိုက္ျဖစ္သြားသည္။ (အေလာင္းမင္းတရား၏ ကုန္းေဘာင္ျပည္ေထာင္ဘက္ ျမင္းရည္တက္သူရဲေကာင္း၆က်ိပ္တြင္ မင္းေခါင္ေနာ္ရထာဘြဲ႔ခံ စစ္သူႀကီးမွာ ဦးတြန္ျဖစ္သည္)။
အင္းဝေကာင္းစားစဥ္က ခင္ဦးစားဦးလံုသည္ မင္းႀကီးေက်ာ္စြာဘြဲ႔ျဖင့္ အမႈေတာ္ထမ္းသည္။ ဇနီးေဒၚဇံကလားသည္ နကၡတ္ေဗဒင္ တတ္ေျမာက္သည္။ သူတို႔၌ သား၃ေယာက္ရွိရာ ေမာင္ခ်စ္ဝ ေမာင္ခ်စ္ညိဳ ေမာင္ခ်စ္ျမတို႔ ျဖစ္၍ သားလတ္ ေမာင္ခ်စ္ညိဳကို အင္းဝဘုရင္ကပင္ လက်ာၤပ်ံခ်ီဘြဲ႔ေပးကာ ခင္ဦးစားအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ထိုမိသားစုတြင္ မ်ိဳးစပါး၂တင္းခြဲၾကဲရေသာ လယ္ကြက္ရွိရာ လယ္ရိတ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ မိခင္ျဖစ္သူက ေကာက္ရိတ္သမား၅ေယာက္အတြက္ ထမင္းထုတ္မ်ား ေမာင္ခ်စ္ညိဳသို႔ေပးကာ လယ္ရိတ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ေမာင္ခ်စ္ညိဳက လူရွာမရသျဖင့္ ၅ေယာက္ရိတ္ရမည့္ လယ္ကြက္ကို သူတစ္ေယာက္တည္းရိတ္ကာ ၅ေယာက္စာ ထမင္းထုတ္ကိုလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း အဝစားပစ္လိုက္ရာ ၾကားရသူတိုင္း တအံ့တၾသ ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ အင္းဝဘုရင္၏လူယံု ေတာင္ငူရာဇာေခၚစဥ့္ကိုင္ဗိုလ္မွဴးက မင္းေလာင္းဆိုေသာ ဦးခ်စ္ညိဳႏွင့္ ဦးေအာင္ေဇယ်တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚယူစစ္ေဆးသည္။
ဦးခ်စ္ညိဳသ အရပ္အေမာင္းေကာင္း၍ စြမ္းပကားႀကီးေသာ္လည္း သူ၏ေက်ာမွာ ေက်ာမြဲႀကီးျဖစ္လွ်က္ ဥပဓိရုပ္ခြ်တ္ယြင္းသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်မွာမူကား မင္းေလာင္းသမုတ္သည္မွာ မလိုသူတို႔ ေခ်ာပစ္ျခင္းသာဟု ေျဖဆိုေသာ္လည္း ေျပာဆိုေနထိုင္ပံုေျပျပစ္လွ်က္ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္း ေတာင့္တင္းေၾကာင္း သိရသည္။ ေတာင္ငူရာဇာက မုဆိုးဖိုရြာ ေရႊတန္ဆာဘုရားအနီး၌ ယာယီနန္းေတာ္တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ကာ သူကိုယ္တိုင္ ေခတၱစံျမန္းျခင္းျဖင့္ ယၾတာေခ်သည္။ ”ယၾတာေကာင္းလွ်င္ မင္းေလာင္းပ်က္သည္” ဆိုသည့္အတိုင္း ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဦးခ်စ္ညိဳတို႔၏ တိုက္ပြဲ ဦးခ်စ္ညိဳကား ျမင္းစီး လွံထိုး ႀကိဳးပစ္ စေသာ သူရဲေကာင္းအတတ္၌ ကြ်မ္းက်င္သည္။
သူ႔မိခင္ေဒၚဇံကလားကလည္း ”သား.. မင္းျဖစ္လိုလွ်င္ မုဆိုးဖိုသား ေအာင္ေဇယ်ကို သုတ္သင္ပစ္ရမည္။ ေအာင္ေဇယ်သည္ ကိန္းခန္းႀကီးလွသည္။ ေအာင္ေဇယ်ကို ေစာေစာကပင္ မသုတ္သင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္ အခက္ၾကံဳလိမ့္မည္။ သူ႔ကိုမရလွ်င္ အင္းဝသို႔ဝင္၍ မြန္တို႔ထံ ကြ်န္ခံေလ” ဟုဆိုသည္။ ေဒၚဇံကလားက ေဗဒင္အခါေပးေကာင္း၍ တစ္ေန႔၌ ”ယေန႔သည္ အခါေကာင္းေသာေန႔ျဖစ္၍ မုဆိုးဖိုသားကို အဖမ္းအယူထြက္ေလာ့”ဟု ဆိုေလေသာေၾကာင့္ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ညီျဖစ္သူ ေမာင္ခ်စ္ျမကိုေခၚကာ မုဆိုးဖိုရြာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုေန႔၌ပင္ ဦးေအာင္ေဇယ်ကလည္း ဦးခ်စ္ညိဳကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းရန္ ခင္ဦးျမိဳ႕သို႔ ျမင္းစီး၍ ထြက္လာသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ”စစ္မႈေရးရာကြ်မ္းက်င္၍ ဗိုလ္ေျခတစ္သိန္းေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ခံႏိုင္သူ” ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ အသာတၾကည္ ေဆြးေႏြးလိုသည္။ လမ္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးရင္ဆိုင္မိရာ ဦးခ်စ္ညိဳက ႀကိဳးကြင္းျဖင့္ပစ္၍ ဦးေအာင္ေဇယ်လည္ပင္းကို ရစ္ပတ္ေလသည္။ ထိုသို႔ရစ္ပတ္ဆြဲငင္ရာ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္တကြ ျမင္းပါ လဲသည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ လဲရာမွထ၍ ႀကိဳးကိုဓားႏွင့္ျဖတ္ေနခိုက္ ဦးခ်စ္ညိဳက လွံႏွင့္ပစ္ေလသည္။ ထိုလွံကို ဦးေအာင္ေဇယ်က ဓားႏွင့္ကာသျဖင့္ လွံခ်က္လြဲသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးခ်စ္ညိဳ၏ညီ ေမာင္ခ်စ္ျမက အစ္ကိုျဖစ္သူကို ကူညီရန္အတြက္ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ထန္းပင္ထက္မွ ထန္းတက္သမားက ”ေယာက်ာၤးခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တိုက္ခိုက္ေနသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ကူရသနည္း” ဟုဆိုကာ ထန္းပင္ထက္မွဆင္း၍ ေမာက္ခ်စ္ျမကို လည္ပင္းညွစ္ေလသည္။
ဤတြင္ ေမာင္ခ်စ္ျမက ”ကယ္ပါ” ဟုေအာ္ရာ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို လႊတ္ခဲ့၍ ညီျဖစ္သူႏွင့္ထန္းသမားတို႔ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနေသာ ေနရာသို႔ သြားေလသည္။ သို႔မွ ထန္းသမားလည္း ေမာင္ခ်စ္ျမကိုလႊတ္ကာ ေျပးသည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်လည္း ႏွစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျဖစ္ေန၍ ျမင္းစီးကာ အျပင္းဆုတ္ခြာေတာ့သည္။ ခင္ဦးျမိဳ႕သို႔ ဦးခ်စ္ညိဳတို႔ညီအစ္ကို ျပန္ေရာက္ေသာ္ မိခင္က ေမးေလသည္။ မိခင္ – ေအာင္ခဲ့၏ေလာ ဦးခ်စ္ညိဳ – ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေအာင္ေဇယ် အေထြးေထြးရွိေနစဥ္ ညီခ်စ္ျမသည္ ထန္းသမားႏွင့္ အခ်င္းျဖစ္ေန၍ ကူညီရန္သြားရပါသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ေအာင္ေဇယ်က ျမင္းစီး၍ ခြာေလေသာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ေလ။ မိခင္ – (ထမီကိုခါလွ်က္) ဟယ္.. သားေမာင္ မွားခဲ့ျပီ။ ဘုရင္လုပ္မည့္သူသည္ ညီဟူ၍ အမွတ္ထားရသေလာ။ ညီဆိုသည္မွာ ေဟာဒီက မိခင္ဝမ္းဗိုက္ရွိသမွ် ရႏိုင္သည္။ဦးခ်စ္ညိဳ – ညီက ကယ္ပါဟူေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကူမိသည္။ မိခင္ – အခါရေသာ ယေန႔တြင္မွ ေအာင္ေဇယ်ကိုမရလွ်င္ ေနာင္အခါ သူႏွင့္တစ္ကိုယ္ခ်င္း ရင္မဆိုင္ႏွင့္။ မနက္ျဖန္ အင္းဝကိုသြား၍ မြန္တို႔ထံဝင္ေလာ့။သို႔လွ်င္ ထိုေန႔မွစ၍ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဦးခ်စ္ညိဳတို႔ ရန္မီးပြားကာ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ဒပန္းတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိခဲ့သည္။
ဦးခ်စ္ညိဳႏွင့္ အဂၢမဟာေသနာပတိဦးေကာင္းတို႔၏ တိုက္ပြဲ ”ေသနတ္ဝန္ဆိုသူကို အမိဖမ္းပါ။ သူ႔ကိုမိလွ်င္ မုဆိုးဖိုကို ငါတို႔အလြယ္ႏွင့္ရမည္” အင္းဝကိုသိမ္းပိုက္ျပီးေသာ မြန္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဒလပန္းက အထက္ပါအတိုင္း သူ၏တပ္မွဴးတပ္သားမ်ားကို မွာၾကားသျဖင့္ ျမန္မာလူစြမ္းေကာင္း ဦးေကာင္းသည္ မည္မွ်စြမ္းပကားရွိသည္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ သိႏိုင္သည္။ အေလာင္းမင္းတရားက ပထမဆံုးေပးေသာ ဘြဲ႔အမည္မွာ ”မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီ” ျဖစ္လွ်က္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ”အဂၢမဟာေသနာပတိ”ဟူေသာ အျမင့္ဆံုးေသာ စစ္ေရးဘြဲ႔ထူးကို ေပးအပ္ျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။ မြန္-ျမန္မာ တိုက္ပြဲအတြင္း သူ႔ကိုပထမဆံုးေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ အေလာင္းမင္းတရားက ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳ မတရားယူေဆာင္သြားေသာ ကြ်ဲႏြားမ်ားကို ျမင္းတပ္သား၂၀ျဖင့္ သြားေရာက္တိုက္ယူရန္ တာဝန္ေပးခ်ိန္ျဖစ္သည္။
သို႔ႏွင့္ မုဆိုးဖိုသားႏွင့္ခင္ဦးသားတို႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကေလေသာ္ ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳက ”ေယာက်ာၤးေကာင္းေသာ္ ထြက္ခဲ့ေစ။ စီးခ်င္းကစားမည္။ ေသနတ္သမားမ်ားက ပြဲၾကည့္ေနၾက” ဟုဆိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မုဆိုးဖိုသားမ်ားဘက္မွ မင္းေက်ာ္ဗညားဘြဲ႔ခံ ဦးျမတ္ထြန္း ထြက္လာသည္။ ”ငျမတ္ထြန္းႏွင့္ငါ တိုက္ဘက္မတန္။ ငါ့လွံသာ ေသြးစြန္းမည္”။ တစ္ဖန္ မင္းလွေရႊေတာင္ဘြဲ႔ခံ ဦးတြန္ ထြက္လာသည္။ ”ငတြန္ငယ္.. ငါ့လက္စြမ္းကို စဥ့္ကိုင္မွာေနစဥ္ကပင္ နင္သိရင္းျဖစ္သည္။ နင္ႏွင့္ငါ တိုက္ဘက္မတန္”။ ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳက ဦးတြန္ကိုလည္း တိုက္ဖက္မတန္ဟုဆိုကာ ”ငေကာင္း ထြက္ခဲ့” ဟုဆိုေလေသာေၾကာင့္ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဘြဲ႔ခံ ဦးေကာင္းထြက္လာေလရာ ”သည္တစ္ခါေသာ္ ေယာက်ာၤးေကာင္းခ်င္း ေတြ႔ၾကရျပီ။ အေမာင္တို႔တစ္စု ပြဲၾကည့္ကာသာေန” ဆိုကာ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ျမင္းကို သူရဲေကာင္းတို႔စီးဟန္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကစားျပသည္။ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီက လွံကိုခ်ိန္လွ်က္သား ခ်က္ေကာင္းကို ေစာင့္ေနသည္။
ဦးခ်စ္ညိဳက မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီထံ လွံလ်င္လြတ္လိုက္ရာ ဦးေကာင္း၏လွံရိုးကိုထိ၍ စီးသည့္ျမင္းကကို စြဲေလသည္။ ေသနတ္လုလင္တို႔က ဦးခ်စ္ညိဳကို အသီးသီးခ်ိန္ရြယ္ၾကရာ ”နင္တို႔ ဂတိမတည္ၾကပါကလား” ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳျပႆနာကား ဦးေအာင္ေဇယ်အတြက္ စေနာင့္စနင္း ရွိလွသည္။ သူသည္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အေရးႀကီးခ်ိန္တြင္ ေသြးစည္းလိုသူမဟုတ္။ ရြာနီးခ်င္းျဖစ္ရာတြင္ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စမ်ားကို ေမ့ပစ္ႏိုင္သူမဟုတ္ေခ်။ တစ္သက္လံုး ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ ေနလာခဲ့ျပီးေနာက္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ်လက္ေအာက္ ခိုဝင္ရမည္မွာ သူ႔အတြက္ ျမိဳမက်ႏိုင္ေသာ အလံုးျဖစ္သည္။
ဦးခ်စ္ညိဳထံ ဦးေအာင္ေဇယ်က စာလႊာပါးရာတြင္ – ”ေမာင္ခ်စ္ညိဳ.. အင္းဝျပည္ႀကီး ပ်က္ဆီးလွ်င္ ငါတို႔ျမန္မာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအမ်ား ဆင္းရဲျခင္းျဖင့္ နစ္မြန္းေလွ်ာ့ပါးၾကရွာမည္ကို ကယ္တင္ေတာ္မူလို၍ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္လည္း ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ျမန္မာ့ဦးစြန္း တည္ထြန္းစိုက္ေဆာင္မည္ ၾကံရြယ္ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ခ်ီတက္လာသမွ်ေသာ မြန္စစ္သည္တို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ၾကံေအာင္ျမင္ေတာ္မူသည္။ မင္းသည္ ေက်ာ္ေစာေသာ ျမန္မာသူရဲေကာင္းျဖစ္ပါလွ်က္ ေယာက်ာၤးမပီ၊ မြန္တို႔ထံ ကြ်န္ခံသည္။ ငါ့ထံသို႔ဝင္၍ အမႈေတာ္ထမ္းလွ်င္ သားမယား ေဆြမ်ိဳးႏွင့္တကြ သူေကာင္းျပဳေတာ္မူမည္” ဟု ပါရွိသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက ထိုစာကိုဖတ္ကာ – ” ငါက သူ႔ထံဝင္စားေသာ္လည္း ေရွးမဆြက ရန္စရန္ငုတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ အသက္အႏၲရာယ္မလြတ္တန္ရာ။ ပရိယာယ္သာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္” ဟုဆိုကာ ”ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မရွစ္ခိုးလို။ မြန္တို႔ကိုသာ ရွစ္ခိုးေတာ့မည္” ဟု ခပ္တိုတိုျပန္ၾကားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဦးေအာင္ေဇယ်ကိုယ္တိုင္ ခင္ဦးျမိဳ႕သို႔ ခ်ီတက္ဝန္းရံခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက ျမင္းစီးထြက္လာရာ လက္ေျဖာင့္ေသာ သူရိန္ေဒဝက ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ရာ ျမင္းကိုထိမွန္၍ လဲေလသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက လဲေသာျမင္းကိုထားခဲ့ျပီး တပ္တြင္းဝင္ကာ ေနာက္ထပ္ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ ထြက္လာျပန္သည္။ ေသနတ္တပ္မ်ားကိုေရွာင္၍ ျမင္းတပ္သို႔ အတင္းတိုးဝင္သည္။ ဦးခ်စ္ညိဳႀကိမ္းဝါးသည္ကား – ”နင္လည္း ေအာင္ေဇယ်၊ ငါလည္း ခ်စ္ညိဳ။ ခံႏိုင္ေအာင္ခံ”။ ဦးေအာင္ေဇယ်က ျပန္ဟစ္သည္မွာ ”နင့္ကိုသာ ငါရွာသည္။ နင္လည္း ခ်စ္ညိဳ၊ ငါလည္း ေအာင္ေဇယ်။ နင္ေယာက်ာၤးေကာင္းဆို ထြက္ခဲ့”။ ဦးေအာင္ေဇယ် ၾကံ့ၾက့ံခံေနရာသို႔ ဦးခ်စ္ညိဳေရာက္လာျပီး ေခတၱမွ်အမ္းေနျပီးမွ ျမင္းဦးလွည့္ကာ ဆုတ္ခြာေလသည္။
ဦးခ်စ္ညိဳက အင္းဝျမိဳ႕ရွိ မြန္တို႔ထံ စစ္သည္၃၀၀၀အကူေတာင္းကာ ခုခံသည္။ သို႔ေသာ္ စည္သာမင္းႀကီးဦးစည္းစိမ္က ျမိဳ႕ကိုေဖာက္ထြင္း၍ တိုက္ႏိုင္ရာ ခင္ဦးျမိဳ႕က်ေလသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳလည္း မဟာျမိဳင္ကြ်န္းေတာႀကီးအတြင္း ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္။ အေလာင္းမင္းတရား မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဦးေကာင္းအား လက္နက္ကိုင္၂၀၀၀ေပး၍ လိုက္လံတိုက္ခိုက္ေစသည္။ ကြ်န္းေတာတပ္ပ်က္ေလေသာ္ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ မြန္ဗိုလ္မွဴးရာဇာဓိရာဇ္ရွိရာ မင္းကင္းျမိဳ႕သို႔ ေျပးေလသည္။ ”ခ်စ္ညိဳကို လက္ရ ဖမ္းဆီးရမည္”ဟု အမိန္႔ေတာ္ ထပ္မံေရာက္လာသျဖင့္ ဦးခ်စ္ညိဳေျပးရာသို႔ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဦးေကာင္းက ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သည္။
မြန္ဗိုလ္မွဴးရာဇာဓိရာဇ္သည္ ဦးေအာင္ေဇယ်ထံ လက္နက္ခ်လို၍ ”ငါတို႔ဆရာ ေတာင္ငူရာဇာလည္း မရွိေတာ့ျပီ။ ဦးေအာင္ေဇယ် ဘုန္းတန္ခိုး လက္ရံုးရည္သည္လည္း ဒီေရပမာ တက္ေနသည္။ အမွီရွာမွသင့္မည္”ဟု ဦးခ်စ္ညိဳႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက ”ကြ်န္ေတာ္ မုဆိုးဖုိမင္း၏သစၥာကို မခံလို။ ဗိုလ္မင္းသာ ခံပါေလ” ဟုဆိုကာ မြန္ဥပရာဇာတပ္သို႔ ဝင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ မြန္စစ္ဗိုလ္ဒလပန္းက မသကၤာသျဖင့္ ဦးခ်စ္ညိဳကို ဖမ္းဆီးကာ ဆံုတြင္ထည့္၍ ေထာင္းသတ္လိုက္ေလရာ ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳဇာတ္ တစ္ခန္းရပ္သြားေလသည္။ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဦးေကာင္းမွာလည္း အေလာင္းမင္းတရား မွာေတာ္မူသည့္အတိုင္း ဦးခ်စ္ညိဳကို အရွင္လတ္လတ္ဖမ္း၍ မဆက္သႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
ထိုတေဘာင္သည္ အင္းဝမပ်က္ခင္ လြန္ခဲ့ေသာ၁၀ႏွစ္ကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ အင္းဝပ်က္ေသာအခါ ျမန္မာအရာရွိအရာခံမ်ားသည္ ထိုဖို(၃)ဖိုထံ ႀကိဳက္ရာေရြးခ်ယ္ ပါဝင္ၾကသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳကား တေဘာင္၌ မပါဝင္ေသာ တသီးပုဂၢလမင္းေလာင္းဟု ဆိုရေပမည္။ အလားတူ မုဆိုးခ်ံဳမွ ဦးတြန္ကလည္း မင္းေလာင္းျပိဳင္ပြဲတြင္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲလိုသည္။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္မွေဆးပညာေလ့လာဆည္းပူးျပီး အျပန္တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရာမွ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ ဘုန္းလက္ရံုးကို ရိုေသေသာေၾကာင့္ တစ္စင္မေထာင္ေတာ့ပဲ ေနာက္လိုက္ျဖစ္သြားသည္။ (အေလာင္းမင္းတရား၏ ကုန္းေဘာင္ျပည္ေထာင္ဘက္ ျမင္းရည္တက္သူရဲေကာင္း၆က်ိပ္တြင္ မင္းေခါင္ေနာ္ရထာဘြဲ႔ခံ စစ္သူႀကီးမွာ ဦးတြန္ျဖစ္သည္)။
အင္းဝေကာင္းစားစဥ္က ခင္ဦးစားဦးလံုသည္ မင္းႀကီးေက်ာ္စြာဘြဲ႔ျဖင့္ အမႈေတာ္ထမ္းသည္။ ဇနီးေဒၚဇံကလားသည္ နကၡတ္ေဗဒင္ တတ္ေျမာက္သည္။ သူတို႔၌ သား၃ေယာက္ရွိရာ ေမာင္ခ်စ္ဝ ေမာင္ခ်စ္ညိဳ ေမာင္ခ်စ္ျမတို႔ ျဖစ္၍ သားလတ္ ေမာင္ခ်စ္ညိဳကို အင္းဝဘုရင္ကပင္ လက်ာၤပ်ံခ်ီဘြဲ႔ေပးကာ ခင္ဦးစားအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ထိုမိသားစုတြင္ မ်ိဳးစပါး၂တင္းခြဲၾကဲရေသာ လယ္ကြက္ရွိရာ လယ္ရိတ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ မိခင္ျဖစ္သူက ေကာက္ရိတ္သမား၅ေယာက္အတြက္ ထမင္းထုတ္မ်ား ေမာင္ခ်စ္ညိဳသို႔ေပးကာ လယ္ရိတ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ေမာင္ခ်စ္ညိဳက လူရွာမရသျဖင့္ ၅ေယာက္ရိတ္ရမည့္ လယ္ကြက္ကို သူတစ္ေယာက္တည္းရိတ္ကာ ၅ေယာက္စာ ထမင္းထုတ္ကိုလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း အဝစားပစ္လိုက္ရာ ၾကားရသူတိုင္း တအံ့တၾသ ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ အင္းဝဘုရင္၏လူယံု ေတာင္ငူရာဇာေခၚစဥ့္ကိုင္ဗိုလ္မွဴးက မင္းေလာင္းဆိုေသာ ဦးခ်စ္ညိဳႏွင့္ ဦးေအာင္ေဇယ်တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚယူစစ္ေဆးသည္။
ဦးခ်စ္ညိဳသ အရပ္အေမာင္းေကာင္း၍ စြမ္းပကားႀကီးေသာ္လည္း သူ၏ေက်ာမွာ ေက်ာမြဲႀကီးျဖစ္လွ်က္ ဥပဓိရုပ္ခြ်တ္ယြင္းသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်မွာမူကား မင္းေလာင္းသမုတ္သည္မွာ မလိုသူတို႔ ေခ်ာပစ္ျခင္းသာဟု ေျဖဆိုေသာ္လည္း ေျပာဆိုေနထိုင္ပံုေျပျပစ္လွ်က္ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္း ေတာင့္တင္းေၾကာင္း သိရသည္။ ေတာင္ငူရာဇာက မုဆိုးဖိုရြာ ေရႊတန္ဆာဘုရားအနီး၌ ယာယီနန္းေတာ္တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ကာ သူကိုယ္တိုင္ ေခတၱစံျမန္းျခင္းျဖင့္ ယၾတာေခ်သည္။ ”ယၾတာေကာင္းလွ်င္ မင္းေလာင္းပ်က္သည္” ဆိုသည့္အတိုင္း ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဦးခ်စ္ညိဳတို႔၏ တိုက္ပြဲ ဦးခ်စ္ညိဳကား ျမင္းစီး လွံထိုး ႀကိဳးပစ္ စေသာ သူရဲေကာင္းအတတ္၌ ကြ်မ္းက်င္သည္။
သူ႔မိခင္ေဒၚဇံကလားကလည္း ”သား.. မင္းျဖစ္လိုလွ်င္ မုဆိုးဖိုသား ေအာင္ေဇယ်ကို သုတ္သင္ပစ္ရမည္။ ေအာင္ေဇယ်သည္ ကိန္းခန္းႀကီးလွသည္။ ေအာင္ေဇယ်ကို ေစာေစာကပင္ မသုတ္သင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္ အခက္ၾကံဳလိမ့္မည္။ သူ႔ကိုမရလွ်င္ အင္းဝသို႔ဝင္၍ မြန္တို႔ထံ ကြ်န္ခံေလ” ဟုဆိုသည္။ ေဒၚဇံကလားက ေဗဒင္အခါေပးေကာင္း၍ တစ္ေန႔၌ ”ယေန႔သည္ အခါေကာင္းေသာေန႔ျဖစ္၍ မုဆိုးဖိုသားကို အဖမ္းအယူထြက္ေလာ့”ဟု ဆိုေလေသာေၾကာင့္ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ညီျဖစ္သူ ေမာင္ခ်စ္ျမကိုေခၚကာ မုဆိုးဖိုရြာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ထိုေန႔၌ပင္ ဦးေအာင္ေဇယ်ကလည္း ဦးခ်စ္ညိဳကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းရန္ ခင္ဦးျမိဳ႕သို႔ ျမင္းစီး၍ ထြက္လာသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ”စစ္မႈေရးရာကြ်မ္းက်င္၍ ဗိုလ္ေျခတစ္သိန္းေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ခံႏိုင္သူ” ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ အသာတၾကည္ ေဆြးေႏြးလိုသည္။ လမ္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးရင္ဆိုင္မိရာ ဦးခ်စ္ညိဳက ႀကိဳးကြင္းျဖင့္ပစ္၍ ဦးေအာင္ေဇယ်လည္ပင္းကို ရစ္ပတ္ေလသည္။ ထိုသို႔ရစ္ပတ္ဆြဲငင္ရာ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္တကြ ျမင္းပါ လဲသည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ လဲရာမွထ၍ ႀကိဳးကိုဓားႏွင့္ျဖတ္ေနခိုက္ ဦးခ်စ္ညိဳက လွံႏွင့္ပစ္ေလသည္။ ထိုလွံကို ဦးေအာင္ေဇယ်က ဓားႏွင့္ကာသျဖင့္ လွံခ်က္လြဲသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးခ်စ္ညိဳ၏ညီ ေမာင္ခ်စ္ျမက အစ္ကိုျဖစ္သူကို ကူညီရန္အတြက္ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ထန္းပင္ထက္မွ ထန္းတက္သမားက ”ေယာက်ာၤးခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တိုက္ခိုက္ေနသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ကူရသနည္း” ဟုဆိုကာ ထန္းပင္ထက္မွဆင္း၍ ေမာက္ခ်စ္ျမကို လည္ပင္းညွစ္ေလသည္။
ဤတြင္ ေမာင္ခ်စ္ျမက ”ကယ္ပါ” ဟုေအာ္ရာ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို လႊတ္ခဲ့၍ ညီျဖစ္သူႏွင့္ထန္းသမားတို႔ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနေသာ ေနရာသို႔ သြားေလသည္။ သို႔မွ ထန္းသမားလည္း ေမာင္ခ်စ္ျမကိုလႊတ္ကာ ေျပးသည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်လည္း ႏွစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျဖစ္ေန၍ ျမင္းစီးကာ အျပင္းဆုတ္ခြာေတာ့သည္။ ခင္ဦးျမိဳ႕သို႔ ဦးခ်စ္ညိဳတို႔ညီအစ္ကို ျပန္ေရာက္ေသာ္ မိခင္က ေမးေလသည္။ မိခင္ – ေအာင္ခဲ့၏ေလာ ဦးခ်စ္ညိဳ – ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေအာင္ေဇယ် အေထြးေထြးရွိေနစဥ္ ညီခ်စ္ျမသည္ ထန္းသမားႏွင့္ အခ်င္းျဖစ္ေန၍ ကူညီရန္သြားရပါသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ေအာင္ေဇယ်က ျမင္းစီး၍ ခြာေလေသာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ေလ။ မိခင္ – (ထမီကိုခါလွ်က္) ဟယ္.. သားေမာင္ မွားခဲ့ျပီ။ ဘုရင္လုပ္မည့္သူသည္ ညီဟူ၍ အမွတ္ထားရသေလာ။ ညီဆိုသည္မွာ ေဟာဒီက မိခင္ဝမ္းဗိုက္ရွိသမွ် ရႏိုင္သည္။ဦးခ်စ္ညိဳ – ညီက ကယ္ပါဟူေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကူမိသည္။ မိခင္ – အခါရေသာ ယေန႔တြင္မွ ေအာင္ေဇယ်ကိုမရလွ်င္ ေနာင္အခါ သူႏွင့္တစ္ကိုယ္ခ်င္း ရင္မဆိုင္ႏွင့္။ မနက္ျဖန္ အင္းဝကိုသြား၍ မြန္တို႔ထံဝင္ေလာ့။သို႔လွ်င္ ထိုေန႔မွစ၍ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဦးခ်စ္ညိဳတို႔ ရန္မီးပြားကာ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ဒပန္းတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိခဲ့သည္။
ဦးခ်စ္ညိဳႏွင့္ အဂၢမဟာေသနာပတိဦးေကာင္းတို႔၏ တိုက္ပြဲ ”ေသနတ္ဝန္ဆိုသူကို အမိဖမ္းပါ။ သူ႔ကိုမိလွ်င္ မုဆိုးဖိုကို ငါတို႔အလြယ္ႏွင့္ရမည္” အင္းဝကိုသိမ္းပိုက္ျပီးေသာ မြန္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဒလပန္းက အထက္ပါအတိုင္း သူ၏တပ္မွဴးတပ္သားမ်ားကို မွာၾကားသျဖင့္ ျမန္မာလူစြမ္းေကာင္း ဦးေကာင္းသည္ မည္မွ်စြမ္းပကားရွိသည္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ သိႏိုင္သည္။ အေလာင္းမင္းတရားက ပထမဆံုးေပးေသာ ဘြဲ႔အမည္မွာ ”မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီ” ျဖစ္လွ်က္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ”အဂၢမဟာေသနာပတိ”ဟူေသာ အျမင့္ဆံုးေသာ စစ္ေရးဘြဲ႔ထူးကို ေပးအပ္ျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။ မြန္-ျမန္မာ တိုက္ပြဲအတြင္း သူ႔ကိုပထမဆံုးေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ အေလာင္းမင္းတရားက ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳ မတရားယူေဆာင္သြားေသာ ကြ်ဲႏြားမ်ားကို ျမင္းတပ္သား၂၀ျဖင့္ သြားေရာက္တိုက္ယူရန္ တာဝန္ေပးခ်ိန္ျဖစ္သည္။
သို႔ႏွင့္ မုဆိုးဖိုသားႏွင့္ခင္ဦးသားတို႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကေလေသာ္ ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳက ”ေယာက်ာၤးေကာင္းေသာ္ ထြက္ခဲ့ေစ။ စီးခ်င္းကစားမည္။ ေသနတ္သမားမ်ားက ပြဲၾကည့္ေနၾက” ဟုဆိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မုဆိုးဖိုသားမ်ားဘက္မွ မင္းေက်ာ္ဗညားဘြဲ႔ခံ ဦးျမတ္ထြန္း ထြက္လာသည္။ ”ငျမတ္ထြန္းႏွင့္ငါ တိုက္ဘက္မတန္။ ငါ့လွံသာ ေသြးစြန္းမည္”။ တစ္ဖန္ မင္းလွေရႊေတာင္ဘြဲ႔ခံ ဦးတြန္ ထြက္လာသည္။ ”ငတြန္ငယ္.. ငါ့လက္စြမ္းကို စဥ့္ကိုင္မွာေနစဥ္ကပင္ နင္သိရင္းျဖစ္သည္။ နင္ႏွင့္ငါ တိုက္ဘက္မတန္”။ ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳက ဦးတြန္ကိုလည္း တိုက္ဖက္မတန္ဟုဆိုကာ ”ငေကာင္း ထြက္ခဲ့” ဟုဆိုေလေသာေၾကာင့္ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဘြဲ႔ခံ ဦးေကာင္းထြက္လာေလရာ ”သည္တစ္ခါေသာ္ ေယာက်ာၤးေကာင္းခ်င္း ေတြ႔ၾကရျပီ။ အေမာင္တို႔တစ္စု ပြဲၾကည့္ကာသာေန” ဆိုကာ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ ျမင္းကို သူရဲေကာင္းတို႔စီးဟန္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကစားျပသည္။ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီက လွံကိုခ်ိန္လွ်က္သား ခ်က္ေကာင္းကို ေစာင့္ေနသည္။
ဦးခ်စ္ညိဳက မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီထံ လွံလ်င္လြတ္လိုက္ရာ ဦးေကာင္း၏လွံရိုးကိုထိ၍ စီးသည့္ျမင္းကကို စြဲေလသည္။ ေသနတ္လုလင္တို႔က ဦးခ်စ္ညိဳကို အသီးသီးခ်ိန္ရြယ္ၾကရာ ”နင္တို႔ ဂတိမတည္ၾကပါကလား” ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳျပႆနာကား ဦးေအာင္ေဇယ်အတြက္ စေနာင့္စနင္း ရွိလွသည္။ သူသည္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အေရးႀကီးခ်ိန္တြင္ ေသြးစည္းလိုသူမဟုတ္။ ရြာနီးခ်င္းျဖစ္ရာတြင္ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စမ်ားကို ေမ့ပစ္ႏိုင္သူမဟုတ္ေခ်။ တစ္သက္လံုး ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ ေနလာခဲ့ျပီးေနာက္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ်လက္ေအာက္ ခိုဝင္ရမည္မွာ သူ႔အတြက္ ျမိဳမက်ႏိုင္ေသာ အလံုးျဖစ္သည္။
ဦးခ်စ္ညိဳထံ ဦးေအာင္ေဇယ်က စာလႊာပါးရာတြင္ – ”ေမာင္ခ်စ္ညိဳ.. အင္းဝျပည္ႀကီး ပ်က္ဆီးလွ်င္ ငါတို႔ျမန္မာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအမ်ား ဆင္းရဲျခင္းျဖင့္ နစ္မြန္းေလွ်ာ့ပါးၾကရွာမည္ကို ကယ္တင္ေတာ္မူလို၍ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္လည္း ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ျမန္မာ့ဦးစြန္း တည္ထြန္းစိုက္ေဆာင္မည္ ၾကံရြယ္ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ခ်ီတက္လာသမွ်ေသာ မြန္စစ္သည္တို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ၾကံေအာင္ျမင္ေတာ္မူသည္။ မင္းသည္ ေက်ာ္ေစာေသာ ျမန္မာသူရဲေကာင္းျဖစ္ပါလွ်က္ ေယာက်ာၤးမပီ၊ မြန္တို႔ထံ ကြ်န္ခံသည္။ ငါ့ထံသို႔ဝင္၍ အမႈေတာ္ထမ္းလွ်င္ သားမယား ေဆြမ်ိဳးႏွင့္တကြ သူေကာင္းျပဳေတာ္မူမည္” ဟု ပါရွိသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက ထိုစာကိုဖတ္ကာ – ” ငါက သူ႔ထံဝင္စားေသာ္လည္း ေရွးမဆြက ရန္စရန္ငုတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ အသက္အႏၲရာယ္မလြတ္တန္ရာ။ ပရိယာယ္သာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္” ဟုဆိုကာ ”ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မရွစ္ခိုးလို။ မြန္တို႔ကိုသာ ရွစ္ခိုးေတာ့မည္” ဟု ခပ္တိုတိုျပန္ၾကားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဦးေအာင္ေဇယ်ကိုယ္တိုင္ ခင္ဦးျမိဳ႕သို႔ ခ်ီတက္ဝန္းရံခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက ျမင္းစီးထြက္လာရာ လက္ေျဖာင့္ေသာ သူရိန္ေဒဝက ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ရာ ျမင္းကိုထိမွန္၍ လဲေလသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက လဲေသာျမင္းကိုထားခဲ့ျပီး တပ္တြင္းဝင္ကာ ေနာက္ထပ္ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ ထြက္လာျပန္သည္။ ေသနတ္တပ္မ်ားကိုေရွာင္၍ ျမင္းတပ္သို႔ အတင္းတိုးဝင္သည္။ ဦးခ်စ္ညိဳႀကိမ္းဝါးသည္ကား – ”နင္လည္း ေအာင္ေဇယ်၊ ငါလည္း ခ်စ္ညိဳ။ ခံႏိုင္ေအာင္ခံ”။ ဦးေအာင္ေဇယ်က ျပန္ဟစ္သည္မွာ ”နင့္ကိုသာ ငါရွာသည္။ နင္လည္း ခ်စ္ညိဳ၊ ငါလည္း ေအာင္ေဇယ်။ နင္ေယာက်ာၤးေကာင္းဆို ထြက္ခဲ့”။ ဦးေအာင္ေဇယ် ၾကံ့ၾက့ံခံေနရာသို႔ ဦးခ်စ္ညိဳေရာက္လာျပီး ေခတၱမွ်အမ္းေနျပီးမွ ျမင္းဦးလွည့္ကာ ဆုတ္ခြာေလသည္။
ဦးခ်စ္ညိဳက အင္းဝျမိဳ႕ရွိ မြန္တို႔ထံ စစ္သည္၃၀၀၀အကူေတာင္းကာ ခုခံသည္။ သို႔ေသာ္ စည္သာမင္းႀကီးဦးစည္းစိမ္က ျမိဳ႕ကိုေဖာက္ထြင္း၍ တိုက္ႏိုင္ရာ ခင္ဦးျမိဳ႕က်ေလသည္။ ဦးခ်စ္ညိဳလည္း မဟာျမိဳင္ကြ်န္းေတာႀကီးအတြင္း ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္။ အေလာင္းမင္းတရား မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဦးေကာင္းအား လက္နက္ကိုင္၂၀၀၀ေပး၍ လိုက္လံတိုက္ခိုက္ေစသည္။ ကြ်န္းေတာတပ္ပ်က္ေလေသာ္ ဦးခ်စ္ညိဳသည္ မြန္ဗိုလ္မွဴးရာဇာဓိရာဇ္ရွိရာ မင္းကင္းျမိဳ႕သို႔ ေျပးေလသည္။ ”ခ်စ္ညိဳကို လက္ရ ဖမ္းဆီးရမည္”ဟု အမိန္႔ေတာ္ ထပ္မံေရာက္လာသျဖင့္ ဦးခ်စ္ညိဳေျပးရာသို႔ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဦးေကာင္းက ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သည္။
မြန္ဗိုလ္မွဴးရာဇာဓိရာဇ္သည္ ဦးေအာင္ေဇယ်ထံ လက္နက္ခ်လို၍ ”ငါတို႔ဆရာ ေတာင္ငူရာဇာလည္း မရွိေတာ့ျပီ။ ဦးေအာင္ေဇယ် ဘုန္းတန္ခိုး လက္ရံုးရည္သည္လည္း ဒီေရပမာ တက္ေနသည္။ အမွီရွာမွသင့္မည္”ဟု ဦးခ်စ္ညိဳႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။ ဦးခ်စ္ညိဳက ”ကြ်န္ေတာ္ မုဆိုးဖုိမင္း၏သစၥာကို မခံလို။ ဗိုလ္မင္းသာ ခံပါေလ” ဟုဆိုကာ မြန္ဥပရာဇာတပ္သို႔ ဝင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ မြန္စစ္ဗိုလ္ဒလပန္းက မသကၤာသျဖင့္ ဦးခ်စ္ညိဳကို ဖမ္းဆီးကာ ဆံုတြင္ထည့္၍ ေထာင္းသတ္လိုက္ေလရာ ခင္ဦးစားဦးခ်စ္ညိဳဇာတ္ တစ္ခန္းရပ္သြားေလသည္။ မင္းေက်ာ္ပ်ံခ်ီဦးေကာင္းမွာလည္း အေလာင္းမင္းတရား မွာေတာ္မူသည့္အတိုင္း ဦးခ်စ္ညိဳကို အရွင္လတ္လတ္ဖမ္း၍ မဆက္သႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
No comments:
Post a Comment